درخت توسعه با نور امید، آب صداقت و خاک مشارکت می‌روید

سمیه کریمی-صدای نکا؛محمدعلی نوبخت فرماندار ساری درخت توسعه جز با نور امید، آب صداقت و خاک مشارکت نمی‌روید. جامعه‌ای که در آن امید به آینده، مشارکت اجتماعی و امکان پیشرفت برای همه وجود نداشته باشد، دیر یا زود دچار فرسودگی، بی‌تفاوتی و بحران سرمایه اجتماعی خواهد شد.
امید مهم‌ترین سرمایه ملی است. امید، صرفاً یک احساس نیست، بلکه نیرویی مولد و اجتماعی است که ملت‌ها را از دل بحران به بازسازی و از رکود به شکوفایی می‌رساند. تأسیس امید یک پروژه جمعی است که نیازمند پیوند دل‌ها، همکاری جریان‌ها و میدان‌داری کنشگرانی دلسوز و باورمند به آینده‌ای بهتر است. اما پرسش اینجاست: چه کسانی در پی حذف بذرکاران امیدند؟ پاسخ روشن است: “انحصارگران.”
انحصار ذاتاً با توسعه در تضاد است و از حضور کنشگرانی که مردم را به مشارکت، مطالبه‌گری و عدالت‌خواهی دعوت می‌کنند، احساس خطر می‌کند؛ چرا که امید، آگاهی می‌آورد و آگاهی، انحصار را به چالش می‌کشد. در زمانه‌ای که یأس و بی‌اعتمادی در تار و پود زندگی بسیاری از مردم تنیده شده، وجود افرادی که بتوانند اعتماد را بازسازی، آینده را معنادار و مسیر را روشن کنند، غنیمتی کمیاب است.
*برخی ویژگی‌های کنشگر توسعه‌خواه و امیدآفرین*:
*۱. نگاهی کل‌نگر و آینده‌محور دارد.*
*۲. به سرمایه اجتماعی باور دارد.*
*۳. به‌جای تفرقه‌افکنی، وحدت‌آفرینی می‌کند.*
*۴. در شرایط بحران، به‌جای پنهان‌شدن، پیش‌قدم می‌شود و مسئولیت می‌پذیرد.*
*۵. با صداقت و شفافیت، اعتماد عمومی را بازسازی می‌کند.*
*۶. منادی تغییر تدریجی، آگاهانه و پایدار است، نه دگرگونی شعاری و مقطعی.*
*۷. از مشارکت واقعی مردم نمی‌ترسد، زیرا آنان را تهدیدی برای موفقیت خود نمی‌داند.*
*۸. تحمل نقد دارد و منتقدان را تخریب یا حذف نمی‌کند.*
*۹. خود را مالک حقیقت نمی‌داند و به دنبال پرونده‌سازی نیست.*
*۱۰. اطراف خود را از افراد ضعیف، مطیع و بی‌خطر پُر نمی‌کند و به شایسته‌سالاری پایبند است.*
*۱۱. در ظاهر فریبکار و در باطن تمامیت‌خواه نیست.*
*۱۲. برای کنترل جامعه و پیروزی خود، فضای ترس، ناامنی روانی و بدبینی ایجاد نمی‌کند.*
امید زمانی به یک نهاد اجتماعی تبدیل می‌شود که این تلاش‌ها به جریان و شبکه‌ای از نیروهای فعال، پاک‌دست و دغدغه‌مند پیوند بخورد. نهادسازی، گفت‌وگوی میان‌نسلی، ترویج فرهنگ مطالبه‌گری منصفانه و تقویت رسانه‌های مستقل، همگی ابزارهای تأسیس امیدند. اگر امید به جرم تبدیل شود، جامعه نه با یک انفجار، بلکه با فرسایشی تدریجی خواهد مُرد؛ فرسایشی از جنس کاهش احساس تعلق، افول مشارکت و غروب آرزوهای جمعی. بذرکاران امید همان کنشگران توسعه‌خواهی هستند که با نیت نیک، نگاه بلند و باور به مردم، در دل جامعه بذر دانایی، مشارکت و اعتماد می‌کارند. آنان با گفتار صادقانه، رفتار مسئولانه و برنامه‌محوری، چراغ راه تغییرات مثبت می‌شوند و نشان می‌دهند که مسیر توسعه از دل امید می‌گذرد.