بدون عدالت آموزشی،توازن اجتماعی و تعادل سیاسی سراب است

سمیه کریمی-صدای نکا؛ محمدعلی نوبخت فرماندار ساری در میان دغدغه های توسعه، شاید هیچ چیز به اندازه عدالت آموزشی بنیادهای پیشرفت یک کشور را متأثر نکند. عدالت آموزشی فقط مساوی بودن نیمکت و کتاب نیست؛ بلکه فراهم کردن فرصت های برابر برای کشف استعداد، رشد خلاقیت و ورود به عرصه‌های واقعی زندگی است.

اما نظام آموزشی ما اغلب درگیر حافظه محوری، آزمون زدگی و به جای ساختن ذهنی جستجوگر، ذهنی مطیع می سازد و این یعنی فرزندان ما به جای آموختن مهارت‌های حل مسئله، درگیر حفظ کردن پاسخ هایی هستند که گاهاً نسبتی با زندگی واقعی ندارد.

در چنین فضایی نخبگان احساس خفگی کرده چرا که نمی‌خواهند فقط نمره بیاورند، آنها می‌خواهند “باشند “و “بسازند” اما هنگامی که ساختار اداره کشور بیش از آنکه پذیرای اندیشه باشد، دغدغه اطاعت و ظاهر را دارد، نخبگان ناامید می شوند و این آغاز مهاجرت است.

این مهاجرت زاییده ی نبود عدالت است و عدالت آموزشی نقطه آغاز این بی عدالتی یا بازسازی آن است.

اگر عدالت آموزشی برقرار نشود، توازن اجتماعی شکل نمی گیرد و اگر توازن اجتماعی نباشد، *تعادل سیاسی، سرابی بیش نیست*.

اگر صدای نخبگان را نشنویم، آن‌ها می‌روند و وقتی آنها می‌روند، آینده هم با آن‌ها خواهد رفت لذا عدالت آموزشی و توازن اجتماعی؛ سنگ بنای سیاستی که می‌خواهد بماند و امنیت پایدار است و برای این مهم، مدرسه باید آغوشش را به روی زندگی باز کند.

باید مهارت، تفکر، خلاقیت و وجدان اجتماعی را آموزش دهد و این تنها وظیفه وزارت آموزش و پرورش نیست بلکه وظیفه همه‌ی ارکان حاکمیت، نهادها، نخبگان و رسانه هاست و اینجا دقیقا همان جایی ست که سخن درخشان *رئیس جمهور* در جلسه شورای عالی آموزش و پرورش معنا پیدا می کند، *(آبادانی کشور در گرو اصلاح و اجرای عدالت در نظام آموزشی است)* ایشان با این جمله نه تنها گره اصلی را به درستی تشخیص داده اند، بلکه نشان داده‌اند که به دنبال درمان ریشه ای اند، نه تسکین های موقت.

عدالت آموزشی جاده ای است که از مدرسه آغاز می شود، اما به تغییر، تحول، آبادانی و توسعه‌ی کشور ختم خواهد شد.