از خستگی تا پویایی: چگونه روح ملی را احیا و امید را زنده کنیم؟

سمیه کریمی-صدای نکا؛ محمدعلی نوبخت فرماندار ساری روح ملی همان نیروی درونی یک جامعه است که در سخت ترین شرایط، مردم را به ایستادگی، تلاش، امید و حرکت به سوی آینده ای بهتر سوق می‌دهد که تحت تاثیر رویدادهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی قرار می گیرد.

خستگی روح ملی معمولا زمانی رخ می‌دهد که مردم احساس کنند که صدایشان شنیده نمی شود، امید به بهبود شرایط کم رنگ شده و مشکلات معیشتی، اجتماعی و سیاسی آن ها را در تنگنا قرار داده است.

اما آیا این خستگی به معنای پایان پویایی ملی است؟ تاریخ ایران نشان داده که در شرایط سخت، مردم بارها توانسته اند انسجام خود را بازیابی کنند. اما چگونه می توان از این خستگی عبور و مسیر احیای روح ملی و دستیابی به پیشرفت و نشاط اجتماعی را هموار و آن را فرصتی برای بازآفرینی امید و توسعه تبدیل کرد؟

۱_*تزریق امید و مردمی سازی امور* (سپردن بخش های مختلف مدیریت به نسل جوان و نخبگان)

۲_*نقش آفرینی بخش خصوصی در اقتصاد* (حمایت واقعی از کارآفرینان، رفع موانع کسب و کار و کاهش بروکراسی زائد)

۳_*ارتباط موثر با جهان*(هیچ کشوری در انزوای اقتصادی و دیپلماتیک نمی تواند پیشرفت کند، ارتباط منطقی، عزتمندانه و متوازن با کشورهای جهان و منطقه)

۴_*ایجاد نشاط اجتماعی و تقویت سرمایه های انسانی*( برگزاری جشنواره ها، تقویت برنامه های فرهنگی و هنری، حمایت از نشاط عمومی و جوانان و بها دادن به آنان برای شکوفایی استعدادهایشان)

۵_*پرهیز از موازی کاری و تقویت همبستگی و انسجام ملی*( تعدد مراکز تصمیم گیری، سیاست های متناقض و موازی کاری های مدیریتی نه تنها باعث هدر رفت منابع بلکه باعث سردرگمی و نارضایتی مردم خواهد شد. وحدت گفتمانی میان نهادهای تصمیم ساز و یکپارچگی در برنامه های توسعه ای از جمله الزامات احیای روح ملی است)

لذا *احیای روح ملی و دستیابی به توسعه* نیاز به مجموعه ای از *اصلاح امور، امیدآفرینی، انسجام مدیریتی و بهبود عملکرد با نگاه علمی و عقلانی* است و اگر این امیدآفرینی از طریق مشارکت مردمی، اصلاحات اقتصادی، ارتباطات بین المللی و ایجاد نشاط اجتماعی و اجرای عملی موارد فوق به درستی صورت پذیرد جامعه ایران نه تنها از خستگی و استرس کنونی عبور خواهد کرد، بلکه در مسیر توسعه، تعالی و پیشرفت قرار خواهد گرفت.