به گزارش آوای خزر، ۱۴ مهرماه سرانجام پس از ۶ ماه وقفه در برگزاری اختتامیه پنجمین جشنواره رسانه‌ای ابوذر و نخستین جام رسانه امید مازندران، این رویداد محقق شد و برگزیدگان جوایز خود را دریافت کردند، با این حال؛ از همان روز و تا امروز هفدهم مهرماه هنوز سوالات و ابهاماتی درباره این رویداد بی‌پاسخ ماند که نظرات و دیدگاه‌های اهالی رسانه در فضای مجازی حاکی از همین عدم روشنگری است، لذا بد ندیدیم که امروز و در پی سوالات و البته استوری‌های برخی از همکاران‌مان نگاهی به این موضوع بیندازیم.

سردار مقداد فرمانی دبیر «رده کلی اشراف بسیج مستضعفین»، سردار سیاوش مسلمی فرمانده سپاه کربلا، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی، رئیس سازمان بسیج رسانه و مدیرکل امور اقتصادی استانداری مازندران و جمعی دیگر از مسئولان محلی و شهرستانی در سالن همایش اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهر ساحلی محمودآباد از حاضران در این مراسم بودند.

میزبانی شهرداری و شورای اسلامی شهر محمودآباد از این دو رویداد استانی جای تقدیر دارد و امیدواریم جشنواره مطبوعات و خبرگزاری‌های مازندران و جشنواره منطقه‌ای استان‌های ساحلی شمال که ظاهراً هزینه‌ای ۷۰۰ میلیون تومانی دارد نیز به زودی برگزار شود.

جشنواره رسانه‌ای ابوذر مازندران به فراخوان ششم رسیده است، اما اگر قرار باشد این جشنواره و سایر جشنواره‌ها با همین روند به پیش رفته و در تأمین منابع با مشکل و با تأخیر مواجه شوند، دیگر رغبت و انگیزه‌ای برای رسانه‌ها باقی نمی‌ماند.

گرچه این جشنواره‌ها در زمان سید محمود حسینی‌پور استاندار سابق مازندران فراخوان داده شده بود و ۶ ماه پیش باید شاهد اختتامیه آنها بودیم، اما یوسف نوری استاندار مازندران پیشتر در همین زمینه گفته بود که می‌شود از سرفصل‌های اعتباری استان که سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی و دستگاه‌های اجرایی در اختیار دارند، استفاده شود.

موضوع بعدی این است که در هر جشنواره‌ای پس از اعلام برگزیدگان نقد‌هایی بر داوری‌ها و نحوه برگزاری وارد است؛ با نگاهی به بیانیه‌های داوران در هر بخش متوجه می‌شویم که همچنان مشکلات سال قبل باقی‌ست؛ هیچ کدام از مصاحبه‌ها به معنای واقعی، مصاحبه نبودند و در واقع ساختار گزارشی داشتند.

در بخش یادداشت؛ یکی از آثار منتخب ذهن خواننده را از موضوع اصلی دور کرده و یادداشتی هم با میان‌تیتر داشتیم که این نوع نحوه نوشتن حرفه‌ای نیست و نشان داد که داوران از روی ناچاری برخی آثار را از بین بد و بدتر انتخاب کرده‌اند.

متأسفانه بخش خبر خالی بود و حرفی برای گفتن نداشت، بخش سرفصل یا تیتر هم ضعیف بوده و هیچ اثری در حد رتبه یک نبوده است، تیتر‌های انتخابی نشان می‌دهد که در پرداخت سرفصل‌ها ضعف جدی وجود دارد.

با وجود تلاش‌های خانه مطبوعات در برگزاری کلاس‌های آموزشی، اما همواره افرادی در این برنامه‌ها شرکت می‌کنند که دستی در نوشتن خبر، یادداشت، گزارش و سایر قالب‌های رسانه دارند و مع‌الاسف افرادی که هنوز فنون و اصول اولیه خبری را نمی‌دانند و حتی در نوشتن یک خبر ساده ضعف هستند، در این کلاس‌ها شرکت نمی‌کنند و در نهایت به همین یادداشت‌های سبک می‌رسیم که به جشنواره می‌آیند، اما جشنواره‌ای نیستند.

موضوع بعدی این است که اصطلاحاً خبرنگار زیاد داریم و بازاریاب‌ها و تازگی‌ها ادمین کانال‌ها هم خود را در جرگه خبرنگاران قرار دارند گرچه برخی‌ها در هر سه مورد تخصص دارند.

قریب به اتفاق خبرنگاران صرفاً بازاریاب‌اند و دریغ از یک قلم و کاغذ که در جلسات به همراه داشته باشند، همچنین یکی از علت‌های ضعف ساختاری در نوشته‌های خبری به این دلیل است که رسانه‌های مازندران به عنوان کپی‌کارترین رسانه در کشور به حساب می‌آیند و بیشترشان به سمت بازاریابی رفته‌اند چیزی که در سایر کشور‌ها و حتی بسیاری از استان‌ها مقوله‌ای کاملا جدا از خبرنگاری است.

کمبود خبرنگاران واقعی، صدور مجوز‌های فله‌ای و گستردگی پایگاه‌های خبری، هفته‌نامه‌ها و روزنامه‌ها در مازندران که همواره به دنبال بازاریابی بوده و تولید محتوا و خبر برای آنها در درجه دوم قرار دارد سبب شده که برخی از خبرنگاران فعال در بسیاری از حوز‌ها ازجمله اجتماعی، فرهنگی، ورزشی و اقتصادی و سیاسی قلم بزنند و این یکی از مهمترین ضعف‌های رسانه‌هاست.

حتی در خبرگزاری‌ها که ادعای کار حرفه‌ای دارند نیز در کنار اخبار کپی، بی‌محتوا، همراه با غلط‌های املایی و نگارشی، تیتر‌های غیر خبری، خبر‌های پشت میزی و تلفنی، شاهد این اعوجاج هستیم که خبرنگاران برای حوزه‌های تخصصی تقسیم‌بندی نشده‌اند و باری به هر جهت فعالیت دارند.

رویداد‌های جشنواره‌ای کمک بزرگی برای برون‌رفت از این مشکلات هستند به ویژه اینکه کتاب آثار نیز منتشر می‌شود و افرادی که علاقمند به شرکت در این رقابت رسانه‌ای هستند بدانند چه آثاری به جشنواره آمده و از راهنمایی داوران بهره ببرند.

نخستین رویداد رسانه امید در مازندران به نظر نگارنده بیش از جشنواره ابوذر حائز اهمیت است از این جهت که در آن خبرنگاران واقعی با هم رقابت دارند و چه خوب است که این قبیل رویداد‌ها به صورت فصلی و با حمایت دستگاه‌های اجرایی در یک روز برگزار شود، یعنی جای خود را به نشست‌های خبری که فقط به کارت هدیه ختم می‌شود، بدهد.

یکی از سوالات این بوده که چرا برخی از خبرنگاران چند بار بالای سن رفتند و در چند بخش جایزه گرفتند و بهتر بود جوایز تقسیم می‌شد؛ واقعیت این است که معمولا در جشنواره‌ها آثار بدون نام در اختیار داوران قرار می‌گیرد و انتخاب با آنهاست؛ از اینرو بسیار می‌بینیم که برخی فعالان رسانه در چند بخش حائز رتبه می‌شوند و ایرادی بر آن وارد نیست و دور از عدالت هم نیست اگر آثار با نام هم به دست داوران برسد.

گزاره‌ای به نام تقسیم جوایز حداقل برای جشنواره‌های رسانه‌ای معنایی ندارد گرچه در برخی جشنواره‌ها و دوره‌ها شاهد چنین خطا‌هایی بودیم و دست‌اندرکاران می‌خواهند همه را راضی نگه دارند به طوری‌که در دوره‌هایی داشتیم که مثلا در بخش یادداشت، ۷ نفر جایزه گرفتند!

در مورد جوایز نقدی هم سوالاتی بود؛ مثلا چرا جوایز در جام رسانه امید در بخش تیمی و انفرادی به یک میزان بوده است و فرقی بین نفرات اول و سایر نفرات نبوده است و یا اینکه چرا میزان جوایز در هر دو جشنواره از مبلغ اعلام‌شده در فراخوان کمتر بوده است؟

ضمن آنکه بار دیگر از شهرداری و شورای شهر محمودآباد برای میزبانی از این مراسم و تقبل یک هزینه‌ی به نظر ۱۳۰ میلیون تومانی قدردانی می‌شود، بد نیست بدانیم که اعتبار تأمین‌شده برای برگزاری سه رویداد در کنار هم کافی نبود و ناچاراً از مبالغ برگزیدگان کم شد، چون هدف این بود که به هر حال این پروژه تمام شده و فراخوان بعدی آغاز شود.

همچنین در رویداد جام رسانه امید قرار بود که مدیران کل حاضر در رویداد، سهمی هم در تامین جوایز داشته باشند و حتی یکی از آنها قول صد درصدی داده بود، اما به قولش عمل نکرد.

کاهش رقم جوایز اقدام قابل اغماضی نیست، پیشنهاد می‌شود که همزمان با فراخوان جشنواره همه‌چیز برای میزبانی و اهدای جوایز مشخص شده و تغییرات، جزئی باشد مانند میزبانی که تا حدودی میهمانانش را می‌شناسد و از ذائقه آنها باخبر است و رسم پذیرایی را می‌داند.

همچنین فاصله بین فراخوان، داوری و اعلام نتایج نیز همانند بسیاری از جشنواره‌ها حداکثر سه ماه باشد. تمدید چند باره، و یا تماس با برخی خبرنگاران برای حضور در جشنواره شأنیت رویداد را کم می‌کند. باید کیفیت آثار اصل باشد و کمیت فرع؛ و دلخوش به آمار بالای شرکت‌کنندگان نبود.

انتظار می‌رود از رویداد‌های رسانه‌ای مانند جام رسانه امید که رقابت اهالی خبر را در چنین برنامه‌هایی باید دید؛ جایی که خبرنگار از غیر خبرنگار و فعال رسانه‌ای نیز از مدعیان رسانه‌ای تمیز داده می‌شود، حمایت شود.

با در نظر گرفتن جمیع جهات، جشنواره ابوذر در ایستگاه پنجم و نخستین رویداد رسانه‌ای جام رسانه امید گرچه چنگی به دل نزد، اما تلاش دست‌اندرکاران و میزبانان ازجمله سپاه کربلا، شهرداری و شورای شهر محمودآباد، بسیج رسانه مازندران، و دبیر جشنواره را ارج می‌نهیم.

به آن امید تا بی‌خبر از جهان نمانیم/ نه در بیش و کم نه در این و آن نمانیم

انتهای پیام/۱۰۰۱/