عدالت اجتماعی و توسعه

سمیه کریمی _صدای نکا،عدالت اجتماعی به مثابه موتور محرک رقابت های سیاسی، فرهنگی ، علمی، اجتماعی و اقتصادی، پیشران رشد و توسعه می باشد، فیلسوفان سیاسی و اقتصاددانان در نظریه های خود در بحث عدالت اجتماعی همواره دل مشغولی هایی نسبت به رشد و توسعه جوامع داشته اند،لذا الگوهای توسعه امروزه یکی از مباحث قابل توجه و پرچالش هستند و غالبا مورد نقد و ارزیابی قرار می گیرند، عناصر بنیادی این الگوها را باید در عدالت ، معنویت و عقلانیت رصد کرد، رشدی که در آن عدالت نباشد به واقع پیشرفت نیست و توسعه ای که معنویت ندارد از اصالت تهی است و عقلانیت عنصری است که راهبر عدالت به سوی هدف است،اگر شاخص های عدالت اجتماعی به همراه معنویت باشد هم حقوق شهروندی در آن به شایستگی ادا می شود و هم حرکت به سمت توسعه و پیشرفت همه جانبه رقم می خورد از آنجائیکه عدالت در همه ی جوامع ، فضیلتی اخلاقی می باشد و همه ی افراد فارغ از گرایش های سیاسی و فرهنگی و اجتماعی شان ویژگی های عدالت یعنی برابری و آزادی را به عنوان اصلی مهم برمی گزینند علی القاعده به نظر می رسد.

دغدغه هر نظام سیاسی برای توسعه و رشد اینگونه می باشد: عدالت اجتماعی از حالت مزاحم به عامل مولد و محرک رشد تغییر جایگاه داده و با مقولاتی نظیر اعتلای فرهنگی،علمی و رشد سیاسی و اقتصادی یک نظام هماهنگ و موافق گردد، لذا نظام تدبیر برای سازگاری عدالت اجتماعی و توسعه باید در پخش و توزیع منصفانه مواهب،منافع،ثروت،قدرت و وظایف در میان مردم،سهم بری و برخورداری افراد را مدنظر قرار داده و تناسب میان داده های افراد و ستانده های آنان را مبتنی بر پیامدهایی همچون آرامش، آسایش، زیست مسالمت آمیز، مدارا ،صلح، شادی و نشاط، امید و رفاه و کاهش درد و رنج انسان ها بداند.

از اینرو عدالت اجتماعی یک امر همه جانبه برای توسعه بوده و ضرورت این امر تا بدان حد است که نبود آن به انجام وظایف ابنای جامعه لطمه زده و فساد در جامعه فراگیر می شود لذا اگر بافت عدالت اجتماعی و سازگاری آن با توسعه دچار ابهام معنایی گردد فرصتی را برای برخی ازسیاستمداران فراهم می کند تا با افکار عمومی تجارت کرده و اخلاق گرایی منفعت طلبانه و ریاکاری فرهنگی و چرخندگی سیاسی و تملق و بردگی را که آفت توسعه می باشد با سیاست های خودمحورانه و بی پشتوانه ترویج نمایند.